We moeten er niet flauw over doen: voor de meesten van ons, Westerlingen, is Rusland een wit blad, als het om hedendaagse muziek gaat. We kunnen doorgaans, mits enige oefening een paar klassieke componisten debiteren, met wat geluk kennen we ook de namen van een paar filmregisseurs of schrijvers van dikke boeken, maar het lijkt wel of wij er hier van uitgaan dat er in Rusland geen hedendaagse muziek gemaakt wordt. Nochtans hoor je van mensen die het kunnen wete -omdat ze er wonen of werken of beide- dat bijvoorbeeld Moskou een stevig ontwikkeld uitgangsleven heeft en dat in bepaalde stadswijken de schouder aan schouder stratenlang de dienst uitmaken.

Waarom deze lange inleiding? Gewoon om iets te kunnen zeggen over deze plaat, die het langspeeldebuut is voor een kwartet jongedames, Alina, Nadezdah, Galla en Anna. De vier startten de band in 2013, min of meer als grap: enkel bassiste Anna had al deel uitgemaakt van een band, maar drumster Nadesdah en gitariste Galla hadden zelfs nooit een muziekinstrument leren bespelen. Wat hen samenbracht, was de vaststelling dat ze een aantal gemeenschappelijke kennissen en vrienden hadden, die wel in bands zaten. Van daaruit naar “laten we zelf een groepje oprichten”, was maar een kleine stap en vandaag, na een paar EP’s en een stevige reputatie in de underground-scene, is er dus deze debuut full-CD, die al meteen op het Glitterbeat-label verschijnt en wie de dingen een beetje volgt, wéét dat je best even grondig luistert, als Glitterbeat een plaat uitbrengt.

Dit debuut bevat negen relatief lange songs, allemaal zelfgeschreven door de band als geheel. De vrouwen lijken er een soort erezaak van te maken om elke song een maximale diepgang te geven door er samen aan te werken: iemand komt met een riff op de gitaar af, of heeft een leuke roffel op de drums bedacht en de vier gaan daar dan verder aan werken, zodat ze met z’n allen samen tot een resultaat komen waar ze allemaal achter kunnen staan. Voor de teksten -waar ik helaas niks van begrijp- wordt een vergelijkbaar soort democratische benadering gehanteerd: iemand komt met een paar zinnen tekst aanzetten en daar wordt dan over gediscussieerd, tot iedereen mee is en men het eens is met datgene wat de bedenkster wil zeggen.

Aan de muzikale kant zit Lucidvox in de rock en je hoort duidelijk de post-punk invloeden maar, als je wat grondiger gaat luisteren, hoor je ook folkaccenten en die beide samen leveren een heel bijzonder geluid op. Je denkt aan Siouxsee & the Banshees en aan Sonic Youth, maar na een paar keer luisteren, denk je alleen nog aan Lucidvox, zo herkenbaar gaan ze al snel klinken. Dit is stadsmuziek van vandaag, door jonge Russische vrouwen gebracht en daar zit een beetje de valkuil, denk ik: het zou best wel eens kunnen dat de westerse wereld hen snel gaat omarmen, enkel en alleen maar omdàt ze een vrouwenband zijn én uit Moskou komen. Dat zou ik er jammer vinden, want op deze plaat staan echt een aantal heel knappe en indringende songs: de weidse opener “My Little Star”, het heel bijzondere “Knife”, dat over huiselijk geweld handelt en waarin de jazzy drumpatronen knap in duel gaan met de haast Oosters klinkende gitaarlijnen, of mijn favoriet van de plaat, “You Are”, zijn daar voorbeelden van. Wat mij betreft is dit een erg fijne kennismaking met een band, die duidelijk maakt dat het vandaag de dag niet per se erg is om jong te zijn in Rusland. Zo kunnen we hier weer een paar vooroordelen schrappen…

(Dani Heyvaert)